Spokój

Postój w lesie, czasie, leśmianie. Takie leśne śmianie. Pająki myślą tam nielinearnie. Myślą Leśmianem chyba, skubane. Złachmaniałe skrzą się? Skrzą, skrzą... Piszą światła wielkiego miasta, piszą mapę życia. Wybór goni wybór. Dokąd prowadzi ta linia? A ta? A ta? Los. Los to los, zawsze coś się wylosuje w losowaniu losowo. Co by się nie działo, pająk uprzędzie swoje. Można się przyglądać lub nie. Pająkowi publiczność jest całkowicie obojętna. Pająk sobie poradzi. Nie na przekór, nie pod prąd, choć i nie z prądem. Prądy, podobnie jak publiczność, również nie mają tu nic do rzeczy. Pająk przędzie.

Przechodzień

Jak ja kiedyś, smętnie kroczysz

Wzrokiem straszysz kalosze

Też wbijałam w ziemię oczy!

Stań choć na chwilę, proszę!

Kwiatków parę mi nazrywaj

Spójrz pomimo wady wzroku,

Że wołali mnie Marina,

I w którym zmarłam roku.

Nie bój się, że będę straszyć

I zapomnij, że to grób

Sama często poniewczasie

Śmiałam się za głośno ciut!

I głupio się rumieniłam

I włosy mi się kręciły…

Przecież ja też kiedyś byłam!

Proszę, stań choć na chwilę!

Może czas jakiś odpoczniesz?

Spróbuj dzikiego szczawiu

Gdzie znajdziesz jagody słodsze

Niż na cmentarnej trawie?

Głowy nie zwieszaj tak nisko

Jak pijany po balu

Pomyśl o mnie beztrosko

I zapomnij bez żalu.

Oświetla cię promień sielski!

Lśnisz cały w złotym pyle...

Słyszysz mój głos przyjacielski?

Co z tego, że w mogile…

Marina Cwietajewa, 3 maja 1913, Koktebel/10 września 2013 (sto lat!!)

ПРОХОЖИЙ

Идешь, на меня похожий,

Глаза устремляя вниз.

Я их опускала — тоже!

Прохожий, остановись!

Прочти — слепоты куриной

И маков набрав букет,

Что звали меня Мариной,

И сколько мне было лет.

Не думай, что здесь — могила,

Что я появлюсь, грозя...

Я слишком сама любила

Смеяться, когда нельзя!

И кровь приливала к коже,

И кудри мои вились...

Я тоже была, прохожий!

Прохожий, остановись!

Сорви себе стебель дикий

И ягоду ему вслед,—

Кладбищенской земляники

Крупнее и слаще нет.

Но только не стой угрюмо,

Главу опустив на грудь,

Легко обо мне подумай,

Легко обо мне забудь.

Как луч тебя освещает!

Ты весь в золотой пыли...

— И пусть тебя не смущает

Мой голос из-под земли.

3 мая 1913, Коктебель

Nie ma dnia

Ogień

Zimno się robi. Przyda się trochę ognia. Zanim zmieni się w popiół. Niech tańczy. Niech maluje obrazy, hipnotyzuje, przyciąga. Czasem błyska w nim światełko podobne do tego spod słonecznego splotu. Iskra radości. Chronię ją i podsycam. Bez niej jestem manekinem. Gapić się w ogień. Godzinami. Do świtu.